به تارهای کوتاه و بلند
لطیف، نیرومند
گاه روشن و گاه خاموش
می کِشند رفتگانْ تنم را
و تارهایی لطیف تر
و گاه بس نیرومندتر
می کشانندم از ناکجای روبه رو.
روشنام
تا تنِ امروزم
تشنۀ آیندگیست
چه روانام!
تا گذشته هایم
از آبِ امروز می نوشند.
فرزادگلی_امروزنامه
