شُکر دوای اندوه است. شُکر دوای آن لذت‌های ناتمامی است، که انرژی‌شان در تن ما گره خورده است و آزاد نشده است.اجازه بدهم، با دو اصل خودمبنایی و لذت گرایی، سپاس بیاید! اگر احساس می‌کنید کلمه سپاس شما را یاد آن سقلمه ها می‌اندازد رویش یک اسم دیگر بگذارید. مثلاً اسمش را بگذارید کیف به توان کیف. اسمش را هر چه می‌خواهید بگذارید. اما کاری که می‌خواهیم بکنیم این است؛ بگذاریم لذت به طنین در بیاید. دیدنِ لذتِ آنچه می‌خوریم و می‌نوشیم و می‌پوشیم و لمس می‌کنیم و از آن برخوردار می‌شویم .پس اول باید " آنچه هست " را ببینیم. خودِ این هنر می‌خواهد.
پاره گفتاری از دوره زیست آهنگ
دکتر فرزاد گلی
