به‌قدری از هر چیز رضایت کسب می‌کنیم که سپاس‌گزار آن باشیم. این اصل میزان ارزش‌آفرینی نیروگذاری‌های ما را تعیین می‌کند. سپاس می‌تواند احساس رضایت و برخورداری از چیزها را پدید بیاورد. پس سپاس بهای آنچه به دست می‌آوریم نیست، بلکه بهره آن است. سپاس مثل خنده‌ای نیست که از قلقلک نعمت‌ها سر داده می‌شود، بلکه کنشی است که چیزها را به نعمت‌ها تبدیل می‌کند.
وقتی که شما به سلامت، توانایی‌ها، روابط ارزشمند، هوای تازه صبحگاهی و صدای گنجشکان روی می‌آورید، آنها را می‌بینید، وقتی که اجازه می‌دهید تا از لذت‌شان لبریز شوید انگار صحنه واقعیت در ذهن شما متحول می‌شود. وقتی که به خاطر راه رفتنتان از خداوند سپاسگزاری می‌کنید مثل این است که انگار بعد از چند سال تلاش دارید اولین گام‌ها را پس از یک تصادف سخت بر می‌دارید. یا وقتی که بودن عزیزی را سپاس می‌گزارید آن چنان است که گویی آن عزیز ازدست‌رفته بوده و به ناگاه به طور معجزه‌آسایی اکنون زنده شده و نزد شماست. یا وقتی که از صدای گنجشکان سرشار از سپاس می‌شوید انگار گوش‌تان بعد از انجام چند عمل جراحی دارد صدای گنجشکان را می‌شنود.
اگر هنر این طور نگاه کردن را داشته باشید موج رهایش و گشایشِ لذت‌بخش سپاس در تن‌تان راه می‌افتد، دستگاه پاداش مغزتان روشن می‌شود و انگار تمام چیزهایی که بر اثر بی‌توجهی شما برای شما مرده بودند زنده می شوند.
سپاس کیمیایی است که داشته‌های شما را هر بار به پاداش تبدیل می‌کند و آنها را زنده می‌کند.
برنامه بهی - دکتر فرزاد گلی
