شادی تکانشی و واکنشی، شادی‌های وابسته به اُبژه هستند. یعنی اُبژه را داشته باشی؛ شاد هستی، اُبژه را نداشته باشی؛ شاد نیستی.
در ادبیات ما شادی‌ای که نفی شده، این شادی تکانشی است، همان چیزی است که به آن فرح (دلخوشی) می‌گفتند. یعنی من به داشتن فلان چیز دلخوشم. والبته روی این دلخوشی‌ها، همیشه یک سایه مرگ هم هست.
ما می‌خواهیم این دلخوشی‌ها را از دلخوشی به داشتن، به شادی در مشارکت فعال با آنها تبدیل کنیم. یعنی آنها را از «داشتن» به «داریدن» تبدیل کنیم.
«داشتن»؛ یک ارتباط منفعل و مِلکی صرف است و «داریدن»؛ یک ارتباط فعال ومشارکتی. یک تغییر نگاه، تغییر رویکرد، توجه به چیزهایی که داریم، استخراج کِیفها، سپاس از چیزی که هست ودر نهایت ساختن شادی.
ساختن شادی، یعنی مشارکت در فرصت‌های موجود و آفریدن فرصت‌های جدید.
شادی‌ای که از کُنش واز کِرد خود بدست می‌آوریم، در زمان و مکان هم عمیق‌تر و فراگیرتر است وهم پایدارتر.
از دوره‌های اقتصادزیست‌انرژی – دکتر فرزاد گلی
