زندگی را می‌توان در دو بستر، دو زمین، دو راه پیمود:
مهر و قهر
مهر، بستری است که بر آن همه چیزها و رابطه‌ها و تجربه‌ها به هم می‌پیوندند، همه چیز بخشیده می‌شود، شفا می‌یابد، التیام داده می‌شود، مراقبت می‌شود، زیبایی امتداد می‌یابد، رابطه ارزش است.
و بر بستر قهر؛ همه چیز پراکنده می‌شود، دور می‌شود، رابطه اولین چیزی است که فدا می‌شود. بردن ارزش است، زخم‌ها امتداد می‌یابند...
وقتی ناهشیارانه زندگی می‌کنیم، گاهی در زمین مهریم و گاهی قهر.
اما در زندگی هشیارانه، اینکه بر کدام راه بروی، انتخاب است؛
و اگر مهر انتخاب ماست:
آنگاه درد چشیدن زخم‌ها و به مهر سپردمش را باید به جان خرید..
نغمه کریمی
