درباره صَحو و سُکر
در اساطیر یونانی، آپولو خدای موسیقی، ریاضیات و پیشگویی است. او زیبا، کمال طلب و حساس است. با تکیه بر دانش خود پدیده‌ها را می‌سنجد و با تکیه بر قدرت پیشبینی، حساب همه چیز را قبل از هر اقدامی میکند. آپولو چنگ مینوازد، سازی که گام‌هایی استوار، نوت‌هایی مشخص و نواختنی منظم دارد.
در مقابل آپولو، دیونیسوس، خدای شراب، عرفان و کشاورزی است. او تکیه بر قلب خویش دارد، همیشه مست است و موهبت‌های هر دم را غنیمت می‌شمرد. او خوش‌گذران و پذیرای شرایط است، در راه یَله می‌شود، و مسیر را در هر قدم طبق شرایط و امکانات پیش میبرد. ساز دیونیسوس، دوفلوت است، سازی بادی که موسیقی آن از آمیختن صدای درهم دو نی تداعی می‌شود.
همه ما در وجودمان یک آپولوی کمال گرا و یک دیونیسوس رِند داریم. هرچند ممکن است یکی از این دو را بیشتر لمس کرده باشیم اما در داستان قهرمانی نیازمند هر دو هستیم. آپولوی وجودمان، در تصمیم‌های بزرگ کمک میکند که تا حد‌ممکن اطلاعات درست به دست آوریم و انتخاب‌های ممکن را مقایسه و هدف‌گذاری کنیم. اما در هنگام عمل، پیشبینی همه چیز ممکن نیست، و اگر هم بود در کنترل ما نیست. اینجاست که لازم می‌شود در ابهام قدم بگذاریم و به کمک دیونیسوس، با تکیه بر ایمان و صدای قلبمان، از آنچه هر مرحله در اختیارمان گذاشته بهترین استفاده را کنیم، از زندگی لذت ببریم و قدم بعدی را با شهودی که به دست می‌آوریم ادامه دهیم. درست مثل کشاورزی که هر روز، با نگاهی به آسمان، خاک و محصول در می‌یابد که چه باید بکند و در عین لذت‌جویی از شهد زندگی، با امید دل به کار می‌سپرد.
خردمندی واقعی در دانستن همه چیز نیست، بلکه در این است که بدانیم کجا از هریک از این نیروها استفاده کنیم. هربار که با شهامت، این نیروها را صدا بزنیم و آنها را به کار گیریم، بیشتر آنها را می‌شناسیم، استفاده از آنها را یاد می‌گیریم و کاملتر می‌شویم.
مسعود نژادستاری
