از خود،برای خود، خودی بهتر ساختن

آیا هشیاری را به بیرون از جهان نشانه‌ها راهی هست؟ آیا جز اندیشه ابزاری برای پژوهش واقعیت داریم؟ این مطالعه، سفری است به قلمروی تاریکِ بودن و نشانه‌های کلامی و تصویری‌ای که ما را تنها تا آستانه‌ی آن می‌آورد. سپهری که نه اندیشه که تنها آگاهی محض به آن راه دارد و از نام‌ها و چیزها جز آهنگ‌هایی بی‌صدا نمی‌ماند. دانایان هر عصر تنها با زبانی متناقض‌نما، پیچیده و مبهم، رهروان را به این راه اشارت می‌نمودند. زبانی که ناآشنایان شاید آشفته و بی‌معنایش بیابند؛ بیانی زبان‌گریز که معنا را نه در خیال که در حضور تو محقق می‌کند.